Άλλη μία συνέντευξη παραχωρεί η Lana Del Rey στο αμερικανικό «V Magazine», στο κατώφλι της κυκλοφορίας του καινούριου δίσκου της.
Απομένουν περίπου δύο εβδομάδες έως τα αποκαλυπτήρια της νέας δισκογραφικής δουλειάς της Lana Del Rey και η «Ιέρεια της Hip» εξακολουθεί να προετοιμάζει το έδαφος με συνεντεύξεις σε διάφορα έντυπα ανά τον πλανήτη.
Όπως είναι φυσικό, οι ερωτήσεις σε κάθε συνέντευξη της Lana Del Rey τον τελευταίο καιρό περιστρέφονται γύρω από το επερχόμενο και πολυαναμενόμενο άλμπουμ του «Lust For Life» που κυκλοφορεί στις 21 Ιουλίου από την Polydor Records / Universal είτε απευθύνονται ευρύτερα στη σχέση της με τη μουσική.
Σημειωτέον, ο δίσκος θα τεθεί προς προ-παραγγελία στις 12 Ιουλίου, συστήνοντας δύο επιπλέον ακυκλοφόρητα τραγούδια σε συμπλήρωση των «Love», «Lust For Life» με τον The Weeknd και «Coachella – Woodstock In My Mind».
Δεν είχε κυκλοφορήσει τίποτα μετά το CD «Honeymoon» του 2015. Πώς ήξερε ή ένιωθε ότι ήταν έτοιμη για ένα νέο άλμπουμ;
«Το πρόβλημά μου δεν είναι να ξεκινήσω, είναι να σταματήσω. Ακόμη και όταν υποτίθεται ότι έχω τελειώσει το άλμπουμ, συνεχίζω, πάντα θέλω να προσθέσω ένα τραγούδι και μετά ένα άλλο. Εάν δεν υπήρχε η μίξη για να με πάει στο τέλος της πορείας, θα συνέχιζα να γράφω. Για παράδειγμα, δύο τραγούδια από το νέο άλμπουμ συντέθηκαν ενώ ολοκληρώσαμε το προηγούμενο.
Δεν μπορώ παρά να δουλεύω, μου αρέσει να είμαι στο στούντιο, νιώθω καλά στο σπίτι. Χρησιμοποιώ την ίδια τοποθεσία στο Λος Άντζελες για πέντε χρόνια, δουλεύοντας με την ίδια μικρή ομάδα, συμπεριλαμβανομένου του παραγωγού Rick Nowels. Ξοδεύουμε τις ζωές μας εδώ.»
Ποτέ δε γνώρισε την αγωνία της «λευκής κόλλας»;
«Ήταν ένας φόβος που με κατέλαβε πριν ξεκινήσω να ηχογραφώ πραγματικούς δίσκους. Ήταν πολύ παρούσα (η αγωνία) εκείνη την εποχή πριν από την επιτυχία, όταν ηχογραφούσα για την απλή ευχαρίστηση, όταν ηχογραφούσα μόνη στο σπίτι μου. Ήμουν πεπεισμένη ότι η έμπνευση θα έφευγε και συνέβαινε τακτικά, δεν μπορούσα να συνθέσω για έξι μήνες μερικές φορές.
Αλλά για δέκα χρόνια, βρίσκω εύκολα έμπνευση – ή με βρίσκει αυτή. Έμαθα να τη διεγείρω. Συγκεκριμένα αρνούμενη τη μοναξιά, πηγαίνοντας έξω με φίλους, παρατηρώντας τι συμβαίνει, χωρίς στρες. Χρησιμοποιώ το τηλέφωνό μου χωρίς να σταματώ να υπαγορεύω, καταγράφω νότες από μελωδίες, φράσεις… Είναι λίγο τρομακτικό, πρέπει να έχω επτακόσια τραγούδια στο τηλέφωνό μου.
Ξέρω από εμπειρία ότι εάν ακούσω μια μελωδία στο κεφάλι μου, πρέπει να τρέξω στο τηλέφωνό μου για να την ηχογραφήσω, ακόμα και στη μέση της νύχτας. Μία καλή μελωδία δε χτυπά ποτέ δύο φορές την πόρτα σου. Αν δεν την υποδεχθείς, θα πάει να χτυπήσει μία άλλη πόρτα. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια ηχογράφησης του «Honeymoon», άκουγα συχνά μία μελωδία στο κεφάλι μου, που με βασάνιζε και δεν μπορούσα να πιάσω. Ακουγόταν σαν μία αναγεννησιακή μουσική… Έπρεπε να μουρμουρίζω αυτή τη μελωδία για μήνες για να τη δαμάσω και προέκυψε το «Terrence Loves You» (σ.σ. τραγούδι εκείνου του δίσκου).
Ως έφηβη είχε τη φήμη ότι ήταν παράτολμη. Πώς εκφράζεται σήμερα;
«Οι προκλήσεις μου δεν είναι πλέον φυσικές, παίρνω ρίσκα οπουδήποτε αλλού. Σε ηλικία 18 ετών, οδηγούσα σαν τρελή, είχα βγει χωρίς να έχω κοιμηθεί για μέρες και νύχτες. Ήμουν πιο ελεύθερη, πιο αυθόρμητη, με ένοιαζε λίγο για τις συνέπειες… Έχω περισσότερες ευθύνες σήμερα, προς τους συγγενείς μου, τους συνεργάτες μου… Είμαι υποχρεωμένη να θέτω ένα παράδειγμα, να φτάνω εγκαίρως, η «καλημέρα»…
Είχα στο παρελθόν αρκετή δουλειά με τον εαυτό μου, μόνο για να με κρατήσει ζωντανή, πριν βρεθεί ο χρόνος να φροντίσω τους άλλους. Όπου αναλαμβάνω ρίσκα το 2017, είναι στο επίπεδο των μελωδιών, των μουσικών επιλογών μου. Αλλά είμαι ένα κομμάτι από παράτολμη ως nerd (γελάει)…»
